Vers un care radical. Luttes pour le soin en temps de pandémie. به سوی یک مراقبت رادیکال: مبارزه‌ای برای دستیابی به مراقبت در زمانه پاندمی
Cet article sur le care radical est issu d’un dialogue entre une chercheuse iranienne et une chercheuse française pendant la période la plus critique de la pandémie. Il se décline en deux textes, l’un en français, l’autre en persan, qui ne se traduisent pas l’un l’autre, mais élaborent, dans ces deux contextes sociaux et linguistiques, la question du soin comme une ressource pour lutter contre l’exploitation. La conception politique du care, proposée par Joan Tronto dans les années 1990, a contribué à révéler un système de care, pris dans des rapports d’exploitation de genre, de classe et de race. Les groupes privilégiés dépendent d’un soin intense fourni par les groupes minoritaires ; pourtant les éthiques majoritaires dénient toute valeur éthique, économique ou sociale à ce travail de soin. Articulée à une critique du néolibéralisme, la perspective du care radical déplace la focale vers les résistances et les luttes contre l’oppression. Elle analyse le soin ordinaire comme une ressource politique fondamentale pour les groupes minoritaires que le système du care exploite et exclut tout à la fois. La déprivation du care institutionnel participe à la dépossession politique des subalternes, à la dislocation de leurs capacités de contestation. Le care radical désigne leurs tentatives pour prendre soin les un·es des autres, en sorte de conserver ou retrouver leur force vitale et organiser la résistance. Le care n’est plus vu comme un travail ou une activité pour protéger le monde, mais comme l’enjeu autant que l’arme des luttes sociales. L’article en français réfléchit à partir de la situation des travailleuses du care résidant en Seine-Saint-Denis, tandis que l’article en persan interroge les dispositifs de soin dans la lutte des infirmièr·es iranien·es contre la précarisation de l’État.
در این نسخه از مقاله « به سوی یک مراقبت رادیکال: مبارزه‌ای برای دستیابی به مراقبت در زمانه پاندمی» که به زبان فارسی نگاشته شده و حاصل مباحثه‌ای منجسم و گسترده میان یک محقق ایرانی و یک محقق فرانسوی است، به موضوع مراقبت رادیکال به عنوان ابزاری برای مبارزه، با تمرکز بر زمانه بیماری همه‌گیر کووید-۱۹ پرداخته شده است. ابتدا، موضوع مراقبت و اینکه این مراقبت به چه معناست، به طور مختصر مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس، آنچه که پروبلماتیک اصلی این متن را می‌سازد، همراه با جزئیات معرفی شده است: چگونه در زمانه‌ای که بازار خرید و فروش دولت‌های نولیبرالی، عمل مراقبت را نیز در خود بلعیده است و آن را تبدیل به سازوکاری تهی از رفتار مراقبتی کرده است، می‌توان در دل فاجعه پاندمی کووید-۱۹، رفتار مراقبتی همه‌گیر را طراحی کرد که در آن، دیگر، خریدار و فروشنده‌ای وجود نداشته و افراد یک جامعه می‌توانند به مراقبت، به همان اندازه که به آن نیاز دارند دست یابند، بدون آن که دیگری را از مراقبت محروم کنند. در این متن، به این موضوع با نوعی نگرش فمینیستی رادیکال نگاه شده است و بر گروه‌های به حاشیه رانده شده‌ای در جوامع کنونی تمرکز شده است که «به طور ذاتی»، عرضه‌کنندگان مراقبت تلقی می‌شوند. یکی از این گروه‌ها، زنان با پیشینه مهاجری هستند که در جوامع مقصد، به پرستاری از کودکان و سالمندان خانواده‌های سفید می‌پردازند. در ادامه این بحث، این موضوع مورد بررسی قرار گرفته است که این بازار عرضه و تقاضای مراقبت، چگونه ما را از دستیابی به رفتار مراقبتی دور نگه داشته و آن را تبدیل به خدمات قابل خرید و فروشی کرده است که فروشندگان آن، خود از آن محرومند. در ادامه بررسی برخی از این گروه‌ها، به موضوع «سقوط طبقاتی» پرداخته شده که معمولاً برای مهاجران به کشورهای مقصد خود اتفاق می‌افتد و البته آنچه در این قسمت مورد مطالعه قرار می‌گیرد این است که چرا بهتر است به جای بررسی سقوط طبقاتی، به همان هدف اصلی و همیشگی مبارزات برابری‌خواهانه، یعنی «نابودی طبقاتی» متمرکز شویم و پاسخ به طور مختصر این است که فرودست شمردن برخی مشاغل و خدمات مانند مراقبت، در بررسی سقوط طبقاتی، خود منجر به فرودست شدن کسانی می‌شود که در این خدمات مشغول به کارند. و این فرادست، نتیجه‌ای جز محرومیت از مراقبت، آنچه که همه انسان‌ها به آن نیازمندند خواهد شد.
This article on radical care is the result of a dialogue between an Iranian and a French researcher during the most critical period of the pandemic. It is divided into two texts, one in French, the other in Persian, which do not translate each other, but elaborate, in these two social and linguistic contexts, the question of care as a resource to fight against exploitation. The political conception of care, proposed by Joan Tronto in the 1990s, has helped to reveal a system of care, entrenched in exploitative gender, class and race relationships. Privileged groups depend on intense care provided by subaltern groups; yet majority ethics deny any ethical, economic or social value to this care work. Articulated with a criticism of neoliberalism, the radical care perspective shifts the focus to resistances and struggles against oppression. It analyzes ordinary care as a fundamental political resource for minority groups that the care system both exploits and excludes. The deprivation of institutional care participates in the political dispossession of the subalterns, in the dislocation of their capacities for contestation. Radical care refers to their attempts to take care of each other, to preserve or regain their life force and to organize resistance. Care is no longer seen as a job or an activity to protect the world, but as the stake as well as the weapon of social struggles. The article in French reflects on the situation of care workers living in Seine-Saint-Denis, while the article in Persian questions the care mechanisms in the struggle of Iranian nurses against the precariousness of the state.